دی اکسید کربن
دی اکسید کربن با نام های: گاز کربن دی اکسید یا گاز کربنیک با فرمول شیمیایی CO2 شناخته می شود. دی اکسید گربن از ترکیب کربُن با اکسیژن به دست می‌آید. گاز کربنیک بر اثر احتراق ذغال و مواد آلی در مجاورت اکسیژن، تخمیر مایعات، تنفس حیوانات و گیاهان و غیره به دست می‌آید. به طور بسیار ساده تر میتوان گفت زمانی که اکسیژن میسوزد یا به عبارت دیگر سوختن کامل صورت میگیرد گاز دی اکسید کربن تولید میشود. گاز CO2 گازی بی‌رنگ و بی‌بو است. چون این گاز سنگین‌تر از هواست، همیشه در طبقه ٔسفلای محیطی که حاصل میشود، پخش می‌گردد. گیاهان از آن در فرایند فتوسنتز برای فرآوری کربوهیدرات‌ها بهره می‌برند و با گرفتن آن، از خود اکسیژن بیرون می‌دهند. گاز CO2 در اتمسفر در نقش یک سپر حرارتی برای زمین کار می‌کند و با اثر گلخانه‌ای طبیعی خود، از سرما در زمین جلوگیری می‌کند. اگرچه تراکم‌های بالای کربن دی‌اکسید در جو زمین، که با سوختن سوخت‌های فسیلی تولید میشود، به عنوان آلاینده جوی شناخته میشود. گازهای گلخانه‌ای که CO2 نیز یکی از آنهاست باعث میشود که اشعه‌های خورشید با طول موج پایین و از ابرها که آنها نیز جز گازهای گلخانه‌ای هستند بگذرند و بعد از برخورد به سطح زمین بازتاب شده و طول موج آن افزایش می‌یابد و از پرتوهای فرابنفش به فروسرخ تبدیل می‌گردد. پرتوهای فروسرخ خطرناک نیستند و بعد از برخورد به گازهای گلخانه‌ای باز می‌گردند و نمی‌توانند از آنجا عبور کنند و باعث گرم شدن می‌شوند. گاز دی اکسید کربن کشنده نیست و در صورت تنفس غلظت های بالای گاز کربنیک انسان ابتدا احساس تنگی نفس کرده و پس از مدت بسیار طولانی ممکن است خفه شود. CO2 برخلاف اکسیژن که باعث شعله ور تر شدن آتش میشود، باعث خفگی آتش میشود، به همین خاطر است که در کپسول های آتش نشانی گاز CO2 وجود دارد.